IJsland; via Vik naar Reykjavik

By Yvonne Wesselink | 6 november 2019

IJsland | Zuid-West IJsland | Dag 4

Wie wat bewaart die heeft wat!
Dag vier en tevens laatste dag van onze roadtrip. Via de ringweg reizen we vandaag vanaf Kirkjubaejarklaustur westwaarts via Vik terug naar Reykjavik (260km). De plekken die we op de heenweg hebben overgeslagen staan vandaag op ons lijstje evenals de ice cave tour. Wie wat bewaart die heeft wat! De route is weer net zo mooi als een paar dagen terug. In ander licht hebben dezelfde plekken weer een totaal andere magie. Geen straf dus om dezelfde route nog een keer te mogen rijden.

Ice Cave Tour; glibberen over een stuk vienetta
Kirkjubaejarklaustur > Vik (75km)

De tour door de ijsgrot die we eigenlijk bij Skaftafell zouden maken hebben we omgeboekt naar een vergelijkbare variant bij vulkaan Katla. Vanaf het dromerige stadje Vik rijdt een reusachtige monstertruck ons richting de gletsjer. De weg ernaartoe is nauwelijks een weg te noemen maar de truck dendert zonder enige schroom over hobbelige paden, rotsen en dwars door ijsrivieren.

De onuitspreekbare ijskap Kötlujökull is het uiterste zuidoost-puntje van de Mýrdalsjökull gletsjer. Na al die onmogelijke namen stel ik voor dat we ze allemaal gewoon ‘Kull’ noemen. Deze Kull is donker, van een afstandje gezien bijna zwart. Als we dichterbij komen zien we dat de ijsmassa de structuur heeft van een vienetta ijstoetje; laagje ijs, laagje zwart, laagje ijs, laagje zwart.

Met crampons onder onze schoenen voor enig houvast stappen we de gletsjer op. Een laagje zwart zand zorgt her en der voor wat stroeve plekken op het gladde ijs. De lagen zijn duizenden jaren oud, de onderste zelfs bijna 2000 jaar. Grote hoeveelheden in elkaar geperste sneeuw vormden ooit het eerste laagje gletsjer. Een uitbarsting van vulkaan Katla legde vervolgens een laagje lavazand er overheen. In duizenden jaren heeft dit proces zich vele malen herhaald met als gevolg deze Kull, alias vienetta.

De crampons onder onze schoenen zijn onmisbaar op het gladde ijs

De jaarlijkse verschuiving van de gletsjer geeft de klimaatverandering pijnlijk weer. De ijsgrot die Kull heeft gevormd, lag vorig jaar nog een stuk dichterbij. De donkere lagen geven het geheel een mysterieus randje. Een paar stoere mannen met baarden hakt met een pikhouweel de weg voor ons vrij. Het ‘pad’ dat ze eerder deze week in het ijs hadden gemaakt, is inmiddels weer overgenomen door de gletsjer. Oude loopbruggen onderin de diepe spleten zijn het overduidelijke bewijs van de beweging. Ijswater spoelt dwars door de gletsjer en zorgt voor continue verandering. Elke dag, voordat een groepje zoals wij, veilig de grot in kan, hakken en bouwen ze een weg over en langs de gladde diepe spleten in het ijs. We stampen onze crampons in het ijs richting de eerste loopplank. Onder ons spoelt het water woest richting zee. Veiligheid is in dit geval een relatief begrip.

Veiligheid is een relatief begrip op een gletsjer
Een groot stuk 'vienetta'

Rondom Vik: gepolijste stranden, kliffen en paradijsvogels

Als compleet contrast met tropische witte stranden in andere delen van de wereld is het strand van Vik zwart en minstens zo indrukwekkend. Kleine glad gepolijste zwarte steentjes vormen de kustlijn van dit deel van IJsland. De achtergrond wordt gesierd door de rotsachtige kliffen van Reynisdrangar in de zee.

De kliffen van Reynisdrangar op de achtergrond

Op de hoek van het strand is een steile rotswand begroeid met mos het thuis van zeevogels. In het voorjaar komen papegaaiduikers op bezoek voor het broedseizoen waarna ze aan het einde van de zomer weer verder reizen richting het zuiden.

Het zwarte strand van Vik
Reynisdrangar
Op een mistige morgen bij Vik

Even omrijden voor de volgende stop. Net om de hoek ligt Reynisfjara. Tenzij je voor dag en dauw opstaat, kan je hier niet om busladingen toeristen heen. Wat ook niet te missen is, zijn de waarschuwingsborden voor sneaker waves. Zoals de naam doet vermoeden kunnen golven en wind je op een onverwacht moment zo meenemen in de woeste zee. We zien een eigenwijze toerist met mobiel in de hand langs de klifwand met basaltzuilen lopen. Ze verdwijnt om de hoek. Niet veel later klapt een golf tegen de zwarte zuilen. Hopelijk voor haar heeft ze een veilig plekje kunnen vinden voor de perfecte Insta foto.

Oppassen voor sneaker waves bij de basaltzuilen van Reynisfjara

Een paar kilometer in de auto richting Dyrhólaey, vrij vertaald deurgat. Via een onverhard bergpad komen we aan bij een oude vuurtoren. Bovenop de klif zien we enorme rotspartijen in het water. De zee heeft ze geslepen en ook het deurgat gevormd. Picasso is er niets bij.

Dyrhólaey, oftwel deurgat

Vliegtuigcrash; je zal het maar hebben
Vik > Sólheimsandur Plane Wreck (20km)

In november ‘73 crashte een Amerikaanse DC-3 op het zwarte strand van Sólheimasandur, net ten westen van Vik. Het goede nieuws: alle bemanningsleden overleefden de crash. Je kan je er niets bij voorstellen hoe het moet zijn geweest. Je hebt net een vliegtuigongeluk overleefd en staat op een zwart strand. Landinwaarts lijkt het landschap alsof je op de maan bent beland. In de wijde omtrek is geen huis te bekennen. Waar moet je naartoe? Vanaf de weg (die er toen nog niet was) is het voor ons een kleine 4 kilometer lopen naar het wrak. Het is een bizar plaatje en op een lugubere manier mooi om te zien.

Als een regenboog op de maan

Skógafoss; laatste stop, laatste foss
Sólheimsandur Plane Wreck > Skógafoss (9km)

Laatste stop, laatste foss. De ligging aan de ringweg en de pracht van deze waterval zorgt ook hier voor veel bezoekers. We zijn er aan het einde van de dag, het gouden uurtje; prachtig licht en bijna geen mensen meer. Via een trap aan de zijkant van de waterval lopen we naar boven. Vanaf hier gaat een meerdaagse trail richting berg Pörsmork en is de Fimmvorduhalls trail met de alom bekende Laugavegur trail te combineren. Eentje van de bucketlist waarvoor we nog eens terug gaan komen.

Skógafoss; start- of eindpunt van meerdaagse trails

We lopen een stukje stroomopwaarts. De ene waterval wisselt de andere af. Nog een laatste keer vliegen we met de drone. Wat een waanzinnig land. Je zal hier toch een vogel zijn.

Reykjavik; voor de volgende keer
Skógafoss > Reykjavik (155km)

Als we aankomen in Reykjavik is het al donker. De volgende ochtend vroeg vliegen we terug naar huis. Helaas hebben we de stad niet bij daglicht kunnen zien. Wij hebben deze reis gekozen voor de natuurpracht van IJsland. Reykjavik bezoeken we heel graag een volgende keer want terugkomen doen we zeker.