Categorie: Indonesië
Mysterieus Mount Kelimutu

Mysterieus Mount Kelimutu

By |

Indonesië | Flores | Mt.Kelimutu

Terug

Spirituele krachten en ontmoetingen

Reizen is de manier om mensen te ontmoeten en andere culturen te leren kennen. 17 augustus, ‘Independance Day’, Mt.Kelimutu; een belangrijke dag voor het Indonesische volk op een heilige plek. En wij mochten erbij zijn!

Vrijdagochtend, half acht. We verlaten Labuan Bajo, het prachtige Komodo National Park en een van ’s werelds mooiste duikplekken. Klaar voor het ‘andere’ Flores. Na drie kwartier in een grotendeels leeg vliegtuig landen we op Ende Airport. De aankomsthal is niet veel meer dan een huisje met een mini-bagageband. Van de andere kant van de schuifdeuren worden we toegeroepen door hordes mensen. ‘Taxi, taxi, taxí mister!?’ Eenmaal buiten wordt het schreeuwen, duwen en trekken er niet beter op. Dit deel van Flores wordt veel minder vaak bezocht en dat merk je. We zijn de enige toeristen. Eén man staat er rustig bij en kijkt ons vriendelijk aan. Hij lijkt ons een prima chauffeur.

De autorit van Ende naar Moni is prachtig. De rijstijl van onze vriend blijkt te kloppen met hoe hij op ons overkwam. Hij rijdt beheerst over slingerige bergwegen, langs diepe kloven en rijstterrassen en stopt op mooie plekken zodat we kunnen genieten van het uitzicht.

  • <em>Onderweg van Ende naar Moni</em>
    Onderweg van Ende naar Moni

Na anderhalf uur komen we aan in Moni; een slaperig bergdorpje tussen de rijstvelden met wat huizen, een kerk en een handjevol guesthouses. Mopi’s Café is waar je wilt zijn zijn met lekker eten, Toki Toki (de lokale drank), live muziek en de ’the only WIFI spot in town’. Trui mee, want door de hoogte (700m) hoogte koelt het hier ’s avonds flink af.

  • Estevana Lodge in bergdorpje Moni
    Estevana Lodge in bergdorpje Moni

De weinige toeristen die hier zijn, komen maar voor 1 ding; de mysterieuze Mount Kelimutu. Het verhaal gaat dat de ziel van de doden voortleeft in de gekleurde kratermeren van de heilige vulkaan. De jonge mensen vertoeven in het blauwe meer, de oude mensen in het zwarte en de ‘wicked’ (gekken en slechteriken) in de middelste blauw/roestkleurige variant. De kleuren zijn in de loop der jaren veranderd. Zo was het blauwe meer ooit rood en het zwarte blauw. De locals geloven in de spirituele kracht erachter. Wetenschappers verklaren de kleuren aan de aanwezigheid van bepaalde mineralen. Wat wij vooral geloven is dat we dit moeten zien!  

17 augustus, een nationale feestdag. Indonesië werd in 1945 onafhankelijk van ‘Belanda’. Zullen we meefeesten of moeten we ons voelen ons als een Duitser in Amsterdam op 5 mei? Nederlandse local Jantine vertelde ons dat Indonesiërs ons graag mogen. We schijnen tijdens de kolonisatie van Indonesië (naast er zelf financieel beter van te worden) ook veel goede dingen te hebben gedaan voor het volk. Ok, wij zijn om. Meefeesten dus.

Zaterdagochtend 8 uur, Independance Day. We kiezen voor een goede nachtrust in plaats van ‘sunrise’ op de vulkaan (want anders 4 uur vertrek!). Chauffeur Yopi rijdt ons naar het startpunt van de trail waar vandaan het nog een half uurtje lopen is. Het pad voert ons door de dichte jungle langzaam omhoog. Onderweg een blije wederhelft; veel exotische vogels trakteren ons op hun mooiste lied. In het park zien we praktisch geen andere toeristen maar met name locals die in de nationale kleuren (rood-wit) zijn gekleed. 

Bovenaan de kraterrand liggen de eerste twee meren te glimmen in de zon. We kijken in de diepte. Het blauwe meer van de jongeren lijkt gevuld met dikke aquablauwe verf. Het naastgelegen meer van de ‘wicked’ kleurt lichtblauw, gemengd met een roestkleurige massa. Wolken drijven over en vormen patronen in het meer. De wind blaast rimpels in het water. Het ziet er bijna onnatuurlijk uit. Ondanks dat ik zo spiritueel ben als een houten deur zou zelfs ik bijna gaan geloven dat dit ontstaan is door een hogere macht. 

Een gezin spreekt ons aan. ‘Where are you from? What’s your name? Can we make a picture?’ Een ritueel wat zich vandaag nog vaker gaat herhalen. Waren we gister nog huiverig hier veel toeristen te treffen, blijkt nu dat wij de enige bezienswaardigheid hier zijn. Een schattig meisje pakt me vast. Ivana heet ze. Ze komt uit Ende en is speciaal voor deze feestdag hier met haar moeder, tante, broertje en nichtje naartoe gekomen ‘You want popcorn?’ Voor ik het weet krijgen we een zak popcorn toegeschoven. Nadat de nodige foto’s zijn geschoten lopen we samen met de familie verder naar boven. 

  • Met Ivana, haar broertje en nichtje
    Met Ivana, haar broertje en nichtje

Iets verderop, nog wat hoger, is een uitkijkpunt waarvandaan ook het derde zwarte meer te zien is. Bovenop staat een monument, eromheen minstens 100 mensen in rood en wit. Net als we aankomen start een ceremonie. De mensen zijn vrolijk. Ze  bidden, zwaaien met de nationale vlag, zingen en roepen ‘Indonesia!!’ met gebalde vuist in de lucht. Ze zijn overduidelijk oprecht trots op hun land. 

Terwijl ik vol verwondering sta te kijken, voel ik ineens een klein handje in de mijne. Ik kijk opzij. Ivana kijkt met lieve oogjes naar me op en kruipt tegen me aan. Haar nichtje Sita komt naast haar staan. Op het plein worden we aan de lopende band aangesproken en willen locals met ons op de foto, nog een foto, en nog een. Onze blonde jongens zijn populaire modellen en krijgen een hand, high 5 of een aai over hun wang. ‘Hansom boys!’ roepen ze allemaal.

Als ik op een muurtje zit te kijken naar dit alles, de adembenemende meren op de achtergrond, komt Ivana erbij zitten en kruipt op mijn schoot. Wat een schatje. Als ze even later samen met haar familie weggaat, pakt ze mijn hand en schrijft ze snel haar telefoonnummer erop. Ze vraagt me bij haar hetzelfde te doen. Hopelijk klopt het nummer. Dan kan ik haar een foto doorsturen. 

De terugweg naar Moni lopen we. Er is een trail dwars door de jungle, langs rijst- en bananenvelden, papayabomen en door kleine dorpjes. Na 2,5km stijl naar beneden spieren kweken, komen we met wiebelige benen aan in dorpje Pemo. We drinken wat en krijgen een sappige sinaasappel bij een lieve vrouw en haar gezin. In de tuin liggen twee familiegraven. Je ziet dit hier overal; graven in de tuin, vlakbij het huis. Sommige zijn versierd met mooie tegels, een dakje erboven tegen de zon. Kinderen spelen erop en schone was hangt erboven te drogen. Ergens heeft het wel iets moois. We wandelen verder richting Moni. Op kleedjes langs de weg liggen koffie- en cacaobonen te drogen in de zon. We worden begroet door de bewoners, maken een praatje met ze en drinken ‘kopi’ bij buurman Johannes. 

Na een paar uur lopen komen we uit bij een waterval. Fijn om even te badderen. Kinderen uit de bergdorpjes komen erbij en spelen samen met ons in het frisse water. Een paar waaghalsen springt en glijdt van de rotsen af. Een ander wast zijn haar. Onze blonde jongens kleuren er grappig tussen.

Die avond, onder ons warme dekbed, denken we terug aan deze dag vol indrukken en ontmoetingen met mooie warme mensen. Wat een bijzonder en trots volk, en wat een prachtig land.

Praktisch

Hoe kom je er? Reis vanaf Ende (50km) of Maumere (95km) naar Moni. Beide wegen gaan door de bergen en zijn goed onderhouden. De omgeving is prachtig! Reizen doe je per auto/taxi, bus of motor.

Overnacht in Moni, een slaperig dorpje aan de voet van Mt.Kelimutu. Er zijn een handvol homestays en hostels langs de doorgaande weg. Wij kozen voor Estevania Lodge. Een nette kamer, heerlijk warm dekbed en eigenaresse die de lekkerste gerechten kookt.

Mopi’s Café is waar je wilt zijn zijn met lekker eten, Toki Toki (de lokale drank), live muziek en de ’the only WIFI spot in town’.

Neem voldoende contant geld mee. Er is een ATM in Moni maar deze werkt niet met alle bankpassen.

Even afkoelen of opwarmen doe je bij de watervallen en hotsprings van Moni. 5 minuten lopen vanaf het centrum.

Informatie

Mt.Kelimutu is te bezoeken als een dagtrip vanaf Moni. Er is een weg naar de parkeerplaats van het park (ca 10km). Vanaf daar is het nog ca 30 minuten lopen naar de top van de krater. Wij namen een taxi heen (ca 20 minuten) en liepen naar Moni terug via Pemo Village (ca 2 uur).

Entreegeld. Een dagpas voor het park kost IDR 150.000 (ca € 8,50). In weekenden en op feestdagen IDR 225.000 (ca € 13,-).

Georganiseerde tours naar Mt.Kelimutu vertrekken vroeg in de ochtend (lees: midden in de nacht) om met zonsondergang op de berg te zijn. In het hoogseizoen kan het dan erg druk worden.

Neem een trui mee, want door de hoogte (700m) hoogte koelt het hier ’s avonds flink af.
Duiken en varen in de Indische Oceaan

Duiken en varen in de Indische Oceaan

By | | Comments 0 Comment

Indonesië | Gili Meno | boottocht Lombok-Flores

Terug

Op zoek naar draken en manta’s

Met een lichte vertraging van drie dagen staan we zaterdag op de kade van Kayangan, Oost-Lombok. Voor ons ligt Munri Estari, het schip van Wanua Adventures, de komende 4 dagen ons thuis. We zijn klaar voor de ‘grote oversteek’ van Lombok naar Flores.

Oorspronkelijk plan was om woensdag al met deze boottrip te starten. Maar, na een helse nacht eraan voorafgaand (details zal ik je besparen) leek het ons geen goed idee om ziek op de boot te stappen. Dus, na een dagje bijtrekken aan het zwembad door naar spontaan bedacht plan B. We verruilen het drukke Senggigi voor een stipje in de oceaan; Gili Meno. Ze is het kleinste en rustigste zusje van de Gili’s met links van haar (voor de feestgangers) Gili Trawangan en rechts (voor wie niet kan kiezen tussen party of relaxen) Gili Air. Op Meno: niets dan voetpaden, koraalstrand, paardenkoetsjes (dokars), een handvol restaurantjes en een prachtig rif voor de deur. We vinden twee bungalows mét warme buitendouche (yes!) in een tuin vol palmbomen bij Rust Mumpi Manis. Precies wat we nu even nodig hebben. 

  • Een ‘dokar’ op Gili Meno
  • Rusti Mimpi Manis
  • In het ‘centrum’
  • Even bijkomen op Gili Meno

De volgende dag nemen we de eerste boot naar duikspot Han’s Reef. Tijdens het snorkelen gister waren we al verrast door alles wat we in korte tijd zagen; een murene, schildpad, rog. Dat belooft wat voor deze duik. De zee is kalm als we achterover de boot af rollen. Toch staat er een behoorlijke stroming. Snel naar beneden dan maar. We drijven laag over de zandbodem langs grote plukken koraal. Al gauw zien we een schildpad en vlak erbij nog een. Ze hebben allebei blijkbaar jeuk. De een krabt met zijn poot over zijn neus, de ander schuurt met zijn schild tegen een stuk koraal. TIK TIK! Divemaster Andy tikt met een stick op zijn tank om onze aandacht te vragen. Kijk! Daar in het zand liggen twee roggen, een derde zweeft langzaam voorbij. Iets verderop tikt Andy opnieuw. Ik moet heel goed kijken voor ik zie waar hij naar wijst. Het lijkt een felgroen stuk koraal maar ineens beweegt het. Het is een Rhinopias, familie van de schorpioenvis.

  • Lionfish
  • Frogfish verstopt tussen het koraal

In de driedimensionale wereld van het duiken moet je overal kijken om niets te missen. Dat blijkt maar weer als Andy naar beneden wijst. Hé, nog een schildpad. Hij blijft rustig liggen als ik vlak boven hem stil lig. Tijd voor een foto met Mr.Turtle. Tijdens het opstijgen maken we een veiligheidsstop op 5 meter waar we nog een paar minuten blijven. Op het laatste moment vindt Andy een hengelaarsvis. Nóg eentje in de categorie had-ik-zelf-nooit-gevonden. Met zijn hengel op zijn hoofd en wratten op zijn lijf wurmt meneer Frogfish zich strak tegen het koraal en neemt hij snel een andere kleur aan. Weer terug op de boot kunnen we niks anders dan glimlachen. Overigens iets wat je tijdens het duiken beter niet kan doen als je niet wilt dat je masker onder water loopt. Wat een duik, wat een plek. 

  • Selfie met Mr.Turtle

Terug naar Oost-Lombok, zaterdagmiddag, boottocht, daar gaan we dan. Nu echt! Munri is een houten schuit met 4 hutten op het onderste dek en een slaapdek boven. Van de 34 mensen aan boord slaapt het overgrote deel zij aan zij op het dek. Toch wel erg fijn dat we een eigen plekje hebben in onze twee hutten.

  • Onze rommelhut
  • Het slaapdek
  • Plekkie van de jongens
  • Top koks!

Als we wegvaren zien we de kustlijn van buureiland Sumbawa al snel verschijnen. Een groep jonge dolfijnen springt enthousiast boven het water uit. Ze lijken een wedstrijdje te doen wie het hoogst kan springen. Iedereen is enthousiast. Onze boottocht is nu echt begonnen. Eerste stop is Pulau Kenawa. De kinderen springen vanaf het hoogste dek alsof het niets is. We zwemmen naar het eiland waar bovenop een heuvel staat. Vanaf de top krijgen we een laatste blik op Lombok als we de zon achter vulkaan Rinjani weg zien zakken. 

  • Sunset bij Pulau Kenawa
  • De lange noordkust van Sumbawa

Zondagochtend 6 uur. We liggen voor anker voor de kust van Pulau Moyo en worden wakker van de motoren die uitgezet worden. We hebben de hele nacht gevaren. Naast ons liggen nog 4 boten; jammerlijke consequentie van het hoogseizoen. Na een bananenpannenkoek en een frisse ochtendduik in de Flores Sea lopen we op Moyo naar een waterval met heerlijk fris water. Over de stroeve rotsen is de klim door het stromende water goed te doen. Een prachtige plek, zij het niet dat de mensen van de andere boten dit natuurlijk ook hebben bedacht. Toch is er altijd een manier om de drukte te omzeilen. We lopen iets verder stroomopwaarts door. Daar is het rustig en stil. Groen om ons heen, de waterval aan onze voeten.

  • Bovenop de waterval

De rest van de dag gaan we varen, varen, varen. Sumbawa heeft de vorm van een mislukte uit elkaar getrokken oliebol, maar dan groot, heel groot! Aan de kustlijn met zwarte vulkaanstranden lijkt geen eind te komen. De golven en tegenwind werken ook niet echt mee. Onze houten schuit ploetert als een breekbaar takje door de woeste oceaan. No mercy! Het schommelschip van de Efteling is er niets bij. Vooral zitten of liggen dan maar (lang leve onze hut) en bij een gammele buik naar de horizon turen. Alle backpackers die gister met een flesje Bintang en vrolijke praat nog op het dek zaten, liggen nu voor pampus op hun matjes. Na een middag, avond en nacht varen langs 280km Noord-Sumbawa kustlijn komt een eind aan de grote oversteek. De motoren gaan uit, de boot ligt stil. 

  • Varen, varen, varen

Half 6. De zon komt op achter Komodo Island. Tijd voor een duik. Drijvend in het koele water kleurt de lucht oranje. Kijk nou waar we zijn! Wat een plaatje. De pittige tocht van gister lijkt ineens vergeten. 

  • Wake up call!
  • Best lekker wakker worden zo

Komodo dankt haar naam aan de gelijknamige varanen die hier leven. Naast dit eiland komen ze ook op het tegenover gelegen Rinca en op sommige plekken op Flores voor. Een wandeling op zoek naar de draken doe je met een gids. De logge bijna prehistorische dieren zijn giftig en snel en kunnen ineens aanvallen. Oppassen dus!

  • Wandeling door Komodo NP

Onze gids heeft er flink de pas. Gewapend met een stok leidt hij ons door het droge landschap. Een grote bult onder een boom blijkt een komodonest te zijn. Als baby varanen uit hun ei komen zijn ze zo’n 40cm groot en klimmen ze zo snel mogelijk een palmboom in. Hun vader is na de ‘boom-boom’ zoals hij het omschrijft meteen vertrokken. Hun moeder is kannibaal. Arme kinderen. Klimmen voor je leven dus. Van de 40 eieren overleven er twee. Een natuurlijk proces om het evenwicht tussen de dragons en voedsel te bewaren. 

‘Ja, daar!’ Iets verderop ligt een komodo familie onder de struiken. Vaders ligt er rustig bij. De anderen lopen er wat omheen. Met hun ruwe huid en grote poten lijkt het alsof ze zo uit Jurassic Park zijn komen lopen. 

De regering overweegt om Komodo tijdelijk te sluiten voor toeristen om het ecosysteem weer te laten herstellen. Sommige dieren liggen er sloom bij. Ze worden overduidelijk gevoerd zodat (wordt ons verteld als we ernaar vragen) ze de toeristen niet aanvallen. Of is het juist zodat ze een beetje in de buurt blijven juist voor de toeristen? Ik zet er mijn vraagtekens bij. 

Vandaag is het zover, we gaan op zoek naar mantaroggen bij Makassar Reef. De enorme vriendelijke roggen leven in voedselrijk gebied met veel stroming. Er zijn weinig plekken waar je ze goed kan vinden maar dit is er een van. We staan klaar met masker en snorkel op ons hoofd en turen door het blauwe water. ‘There it is! Jump!!’ zegt bootman Sonny. We springen erin maar de manta is al verdwenen in de diepte. Een stuk verderop vinden we er nog een met hulp van ons bijbootje. Hij zweeft rustig onder ons en beweegt zijn vleugels langzaam op en neer. Vol verwondering kijken we naar dit magische wezen tot hij in de donkere diepte verdwijnt. Terug op de boot horen we hoeveel geluk we hebben gehad. Lang niet iedereen heeft een manta gezien laat staan een foto kunnen maken. 

  • Manta gespot!

Next stop: Pink Beach. Het broze rood-roze koraal dat aanspoelt geeft het strand een roze gloed. Ach, pink? Valt wel mee, maar wat maakt het uit. Het strand is een plaatje en de koraaltuin ervoor als een sprookje. Zelden zie je een snorkelplek zo kleurrijk en vol vis direct aan de kust. Een clownvis familie probeert ons weg te jagen door driftig uit hun anemoon op ons af te komen. Met hun kleine tandjes proberen ze ons te bijten. Helden!

  • Pink Beach
  • Vanuit de lucht

Na een paar uur mooie schelpen zoeken, relaxen en snorkelen varen we weer verder. De boot is in een feeststemming. Muziek, middagzon, vrolijke mensen en wat flesjes Bintang blijken de juiste ingrediënten voor een feestje op het dek. 

  • Whoop whoop! Party on the boat

De laatste nacht brengen we door in de baai van Pulau Kedang. 5 uur. ‘Wake-up-time!! Let’s see the sunrise guys!’ roept gids Sonny enthousiast. Met slaperige ogen en wat zaklampen lopen we over de rand van de berg omhoog. De bergen kleuren langzaam van grijs naar roze, oranje en rood. Butterfly Viewpoint doet haar naam eer aan. De grillige randen van het eiland vormen een vlinder. Of een drone, aldus mijn eigen drone-piloot. Die drone is overigens wel fantastisch hier. Van bovenaf gezien is het helemaal een surrealistisch plaatje. 

  • Butterfly viewpoint op Pulau Kedang

Laatste stop: Rinca Island. Het droge glooiende landschap doet ons denken aan Afrika. De varanen hier ogen een stuk actiever en de trail die we lopen met de gids voelt een stuk minder georganiseerd dan op Komodo. We zien herten, apen en wilde buffels; avondmaal voor onze prehistorische vrienden die ze vanaf een afstandje begluren. Wat een wonderlijke dieren. 

We maken een laatste snorkelstop voor we aankomen op eindbestemming Flores. Jeroen ziet op de valreep nog een rifhaai en de jongens leven zich uit met springen vanaf het hoogste dek. Dan varen we door naar de haven van Labuan Bajo. Tijd om van boord te gaan. Op naar een volgende plek. 

  • Waaghalzen
  • Chillen op het dek

De boottrip was een groot avontuur; onvergetelijk, prachtig, gezellig, pittig, soms afzien en vooral genieten. Een uniek avontuur, wellicht niet het meest voor de hand liggende om te doen met twee jonge kinderen maar voor ons een een geweldige ervaring!

  • Een trip om nooit te vergeten

Praktisch

Duiken vanaf Gili Meno echt een aanrader. De bekendste duikplekken zijn veel ‘bedoken’ en beschadigd. Vraag je duikschool vooraf waar je naartoe gaat om de drukte en beschadigde duikplekken te vermijden.

Aanrader: duikschool Blue Marlin; ervaren personeel, goed materiaal, relaxte duik.

Informatie

Een boottocht tussen Lombok en Flores doe je in 4 dagen. De mooiste stops maak je in het stuk tussen Komodo en Flores. Reis daarom van west naar oost zodat je de mooiste plekken voor het laatst bewaart.

Liever niet de ‘grote’ oversteek maken tussen Lombok en Flores? Boek dan een 2 of 3 daagse trip van en naar Labuan Bajo/Flores.

Gili Gede; een ‘secret’ Gili bij Lombok

Gili Gede; een ‘secret’ Gili bij Lombok

By |

Indonesië | Lombok | Gili Gede

Terug

Een onbekende Gili

Gili, eilandengroep ten westen van Lombok – Indonesië. De meeste reizigers en zeker backpackers in Zuidoost-Azië hebben er óf over gehoord óf zijn er zelf geweest. Reden genoeg voor ons om te zoeken naar een minder bekende variant. Die ene plek die nog puur is en ongerept. Een ‘secret’ Gili die je eigenlijk voor jezelf wilt houden of in ieder geval de parel wilt laten blijven die ze nu is. 

Hectisch Bali

Bali Ngurah Rai International Airport, half 5 donderdagmiddag. Nadat we onze backpacks van de band hebben geplukt, lopen we naar de aankomsthal, recht in een fuik van honderden schreeuwende mensen. Ze houden naambordjes boven hun hoofd en zijn driftig in de weer de aandacht te trekken van hun gasten. Als een slang wurmen de aangekomen passagiers zich een weg er doorheen. Zo ook wij, op naar een taxi. 

  • Hectiek op Denpasar airport. Snel wegwezen hier.

Op de weg is het al net zo’n drukte. Luid toeterende auto’s en scooters wurmen zich, beladen met alles wat erop past, tussen het verkeersgeweld door. Bali is, vooral hier in het zuiden, populair, en dat is te merken. Luxe Ibiza-style loungebedden liggen zij aan zij op volbepakte stranden. Erachter staan rijen vol kraampjes met sarongs, vliegers en houtsnijwerk. Wie verder kijkt op Bali dan zijn strandbed ziet imposante tempels, rijstvelden en vulkanen. Drukbezocht maar niet minder mooi. 

Full moon parties en schildpadden bij de ‘bekende’ Gili’s

Bali, hoe prachtig ze ook is, wij zijn op doorreis naar het oosten. Eerste stop is een van de eilanden voor de westkust van Lombok. De meeste toeristen kiezen voor een van de drie Gili’s; Gili Trawangan (Gili T voor intimi), Gili Air en Gili Meno zijn al jarenlang favoriet bij feestende en chillende backpackers. Fastboats hebben in de loop der jaren een bezoek aan deze eilandengroep eenvoudig gemaakt door er in een paar uur van oost-Bali naartoe te varen. Gili T was ooit, toen ik er in mijn jonge jaren was, een ongerept eiland met een handvol hostels en duikscholen. Ik sliep in een hangmat, beleefde mijn eerste duiken, haalde mijn Open Water brevet en dacht dat het doodnormaal was elke duik schildpadden te zien.

  • Een ontmoeting met een schildpad bij Gili Air

Inmiddels is dit de plek voor wie nachten door wilt halen met full moon parties en feestende soortgenoten. Gili Air, de kleinste van de drie is iets rustiger dan Gili T. Delen van haar kustlijn hebben plaatsgemaakt voor een aantal resorts en bars en ook hier vinden tegenwoordig de nodige feestje plaats. Gili Meno heeft van de drie het minste vertier en nog plekken waar je zonder herrie met een goed boek in je hangmat kan chillen. 

  • Chillen op Gili Meno

Duiken en snorkelen rondom de eilanden blijft prachtig. De vele duikspots zorgen ervoor dat groepen duikers worden verdeeld over verschillende plekken. Het koraal is weliswaar niet overal meer zo ongerept maar nog steeds kleurrijk en vol vis. Door verschillende projecten waarbij schildpadden worden beschermd kom je deze ook nu nog steeds met enige regelmaat tegen. De eilanden blijven bijzonder en zijn, ieder voor hun eigen doelgroep (kies wat bij je past!) heerlijk om te verblijven.

  • Lokaal vervoer op Gili Meno

Onontdekt en authentiek

Dat gezegd hebbende is er, voor ons althans, altijd wel een reden om op zoek te gaan naar iets anders dan anders; het andere Indonesië, weg van de gebaande paden, terug naar de oorsprong. Na een heerlijk Indonesisch maaltje en een goede nacht op Bali om de jetlag eruit te slapen vertrekken we de volgende ochtend met de boot vanaf Serangan/Bali naar Gili Gede. Op naar het rustigere zuidoosten.

  • Gili Gede
    Haven van de kampong

Gili Gede oftewel ‘groot eiland’ ligt voor de zuid westkust van Lombok en meet een heuse 4 bij 1,5 km. Vlakbij liggen haar kleinere zusjes Gili Layar, Rengit , Anyaran en Asahan. Anders dan Gili T en haar soortgenoten is deze eilandengroep relatief onontdekt en authentiek. Geen full moon parties maar sunset in een hangmat aan de zee. Wegen en auto’s zijn er niet. Het belangrijkste vervoermiddel is de perahu, een traditionele kano met sierlijke dragers aan beide kanten die zorgen voor het nodige evenwicht. 

Hula hula hula hoop hoop hoop ….

We stappen uit op de hoofdsteiger van Gili Gede waar een plukje mensen staat te wachten. Zo ook onze boatsman. “Welcome! Please step in, I will bring you to Hula Hoop”. Onze accommodatie heeft een perahu geregeld om ons, bagage incluis, om te varen naar de andere kant van het eiland. De bungalows van Hula Hoop, ons thuis voor de komende dagen, lijken als stipjes uitgestrooid op een heuvel aan de zee. Direct ervoor ligt het rif met koraal in alle kleuren en veel tropische vis. Boten kunnen door het huisrif alleen met hoogwater aanmeren aan de kleine steiger van de eco lodge. Is het eb, dan wijken ze uit naar het strand van het naastgelegen dorp. In de vijf kampongs, die door voetpaden met elkaar verbonden zijn, wonen 1000 mensen. Sinds kort rijden er in de dorpjes wat scooters, bij Hula Hoop (gelukkig) niet. 

  • Hula Hoop Bungalows

Onze bungalow is van de zeven het hoogst gelegen op de heuvel. Alles is gemaakt van hout, touw, schelpen en andere natuurlijke materialen. Het meeste komt van het eiland zelf. De decoratie is door de lokale bevolking gecreëerd van drijfhout en andere aangespoelde spullen.

  • Local art
  • Lumbung Bungalow
  • Check die douchekop 🙂
  • Deluxe Bungalows op de heuvel

Het door Hula Hoop opgezette plastic project leert de bevolking recyclen en gebruiksartikelen te maken van plastic afval. Afvalverwerking is in Indonesië een groot probleem. Faciliteiten zijn er niet en kennis ontbreekt. Aan de zuidkant van het eiland zien we plekken met veel plastic afval. Op een andere plek staat een prullenbak gemaakt van plastic flessen. Het is een proces wat tijd kost maar de eerste resultaten zijn gelukkig al zichtbaar.

  • Gili Gede
    De eerste resultaten van het plastic recycling project zijn al zichtbaar

Het uitzicht vanaf onze veranda is als in een film. Anderhalf jaar zijn ze bezig geweest om de lodge te bouwen. Er was niets, geen stroom, geen water, alleen de berg en het rif. Zonne-energie zorgt voor elektriciteit en een zelf gevonden waterbron voor zoetwater. De kast in de kamer is gemaakt van een halve perahu en de douchekop van een oude gieter. Het gebruik van bestaande materialen en de details maken het geheel zowel eenvoudig als uniek.

  • A room with a view

Meeting the locals

Bijzonder aan Gili Gede is dat je je tussen de lokale bevolking bevindt. Direct naast onze lodge ligt een van de vijf kampongs (dorpjes) die het eiland rijk is. Toeristen komen hier niet veel en dus zijn wij hier de grootste bezienswaardigheid. Als we aan komen lopen, rennen de kinderen uit het dorp ons enthousiast tegemoet. Ze springen en roepen om ons heen. ‘Hello! How are you? What’s your name?

  • Welkom in de kampong

Op het eiland is 1 school en 1 voetbalteam met 11 kinderen. Ze trainen elke dag in de ‘voetbalzaal’, lees: een betonnen vloer met een dak erboven. Ernaast staat de moskee te glimmen in de zon. Koeien lopen naast het voetbalveld én erover heen. Op de plek waar je de middenstip zou verwachten ligt een grote koeienvlaai. Het lijkt niemand iets te schelen. Zij komen hier om te trainen. 

Steun voor Lombok

Vanuit Nederland hebben we in samenwerking met Stichting Steun voor Lombok een project opgezet om de bevolking op Lombok te helpen. Zo hebben we voor het voetbalteam op Gili Gede nieuwe tenues meegenomen. Hoe we dit beleefd hebben lees je hier.
  • Moskee op de achtergrond

We lopen door de kampong naar een kleine haven aan de zuidkust van het eiland. Vissers komen terug van hun dagelijkse trip op zee en halen hun netten binnen. Ze roepen ons en laten trots hun vangst van de dag zien. We lopen verder langs de kleine eenvoudige huisjes aan de kust. De mensen zijn open en vriendelijk, maken allemaal een praatje met die blonde mensen uit ‘Belanda’. Een paar kinderen spelen met krabbetjes op het strand. Dit is hun leven op dit eiland; eenvoudig maar goed. 

Magie onder water

De volgende dag; duiken! Gili Gede heeft twee duikscholen, wij kiezen voor Go Wild Dive. Sunken Island is onze eerste duikspot. De zee is een beetje ruig als we achterover de boot afrollen. Eenmaal beneden neemt de deining ons rustig mee over het rif. Het koraal bloeit in alle kleuren. Papegaaivissen, butterfly-vis, clownvissen en een koraalduivel zweven om ons heen. Kleurrijke ‘nudibranches’ geven een heel andere dimensie aan de slak in vergelijk met de slijmerige bruine exemplaren in onze Nederlandse achtertuin. 

Tussen de duiken door maken we een tussenstop op de parelwitte stranden van buureiland Gili Layar. Met een kop thee en in palmblad verpakte rijsthapjes is dit de perfecte plek om te lunchen en op te laden voor de volgende duik. Ga je liever snorkelen, dan is dit een van de plekken waar je met een snorkeltrip naartoe gaat. Het koraal ligt vlak voor het strand en is ondiep genoeg om al snorkelend goed te kunnen zien.

  • Tussen de duiken door op Gili Layar

Ik heb duikinstructeur Inyonk gevraagd of hij een zeepaardje voor me kan vinden. In 100 duiken over heel de wereld heb ik die nog nooit gezien. Zonder beloftes maar met enige hoop dit bijzondere diertje te spotten, zakken we de blauwe diepte in. Mijn duikcomputer geeft 21 meter aan als Inyonk naar een stuk fankoraal wijst. Daar zit ze dan; moeder zeepaard, 1cm groot, rood en wit gekleurd. Wat een plaatje! Op de terugweg schuift een oude grote schildpad rustig langs ons heen. Wat een magie. De onderwaterwereld is als meditatie onder water, het beste ooit. 

  • Pygmee zeepaardje

Terug bij Hula Hoop, een plek die op vele fronten bijzonder is. De ligging, het uitzicht en de prachtige bungalows. Maar vooral de mensen hier, veelal locals uit het dorp. Zij hebben de kans gekregen hier te werken en doen dat vol overgave. Deze vriendelijkheid en gastvrijheid laat je thuis voelen en maakt Hula Hoop uniek. 

  • Gili Gede
    Het enthousiaste team van Hula Hoop

Als de zon achter het tegenover gelegen eiland wegzakt zien we vulkaan Ajung op Bali in de verte. De maan verschijnt. Deze full moon deze nacht heeft helemaal geen party nodig. Dit is al een feestje op zich. Wat een unieke plek! 

  • Gili Gede
    Sunset @ Hula Hoop

Eten en slapen

  • Wij verbleven bij Hula Hoop Bungalows www.hulagili.com. Gelegen op de heuvel, naast de kampong, eco-friendly, stijlvolle bungalows, geweldig uitzicht, vriendelijk personeel, goed restaurant, direct aan zee, prachtig koraalrif voor de deur en heerlijke plekjes om te chillen. De staff is zo aardig en behulpzaam. Je voelt je er meteen thuis.
  • Restaurants vind je bij de paar accommodaties op het eiland. Het eten bij Hula Hoop is heerlijk en de zonsondergang die je ziet vanaf het terras onvergetelijk. 

Vervoer

  • Vanaf Bali: sinds 2019 vaart de fastboat www.giligetaway.com van Serangan (vlakbij Sanur) naar Gili Gede. Er wordt een stop gemaakt op Nusa Lembongan en Nusa Penida. Totale reistijd: 2 uur.
  • Vanaf Lombok: in Tembowong kan je een bootje regelen en vaar je in 30 minuten naar Gili Gede. 
  • Lokale (vissers)bootjes brengen je van de ene naar de andere plek op het eiland.
  • De 5 kampongs op het eiland zijn door (soms slechte) voetpaden met elkaar verbonden. Wil je het hele eiland rondlopen dan doe je daar ongeveer 5 uur over. 

Praktisch en tips

  • Het koraal rondom Gili Gede, Gili Layar en de eilanden eromheen is prachtig. Via je accommodatie kan je een snorkeltrip boeken naar de mooiste snorkelplekken. Doen!
  • Duiken: hebben wij gedaan met Inyonk van Go Wild Dive www.gowilddive.com. Hij is enthousiast, relaxt, leuk met kinderen en hij wist een zeepaardje voor me te vinden (held!).
  • Er is geen ATM op het eiland. Neem voldoende cash en een creditcard mee. (niet overal geaccepteerd). 
  • Je bent op een onontdekt eiland of je bent het niet. Er zijn geen (echte) supermarkten, geen (feest)cafés, het zoetwater is ziltig en de wifi is zwak of helemaal niet aanwezig. Maar who cares? Je bent op de mooiste plek ever!
  • Meet the locals! De mensen in de kampongs vinden het geweldig je te ontmoeten. Ze zijn vriendelijk, gastvrij en nieuwsgierig. Wat ruimte over in je backpack? Neem iets voor de lokale bevolking mee. Wij namen twee grote koffers met spullen mee. Hoe wij dit organiseerden lees je hier.
Terug
Steun voor Lombok

Steun voor Lombok

By |
Terug

Dank voor jullie hulp!

Met dank aan heel veel lieve en behulpzame mensen hebben we op Lombok en omliggende eilanden veel mensen blij kunnen maken. Dit blog is een weergave van onze ervaringen in dit bijzondere land.

Lieve kinderen, ouders, leerkrachten en directie van de Rehobotschool Loosdrecht, voetbalvereniging SV Loosdrecht en opticien van Gestel in Hilversum.

Dankzij jullie hulp hebben we heel veel mensen op Lombok en omliggende eilanden blij kunnen maken met kleding, voetbaltenues en brillen. We hebben met eigen ogen mogen zien en meemaken wat dit met mensen doet en hoe hard deze hulp nodig is.

In dit blog hieronder lezen jullie welke projecten we hebben bezocht en waar alles terecht is gekomen. Hartelijk dank voor jullie steun!

Een paar maanden geleden begonnen we met ons project om Lombok te steunen. De televisiebeelden na de alles verwoestende aardbevingen van zomer 2018 stonden ons nog helder voor de geest; ingestorte huizen, mensen die niet meer binnen durfden te slapen en de vele daklozen en slachtoffers die de natuurramp heeft veroorzaakt. Een groot deel van de bevolking op Lombok is arm en Gempa Bumi (de aardbeving) heeft daar, met name in het noorden, nog een grote schep bovenop gedaan. ‘Tijd voor actie!’ dachten wij. 

  • Bas en Siep geven presentaties op school

Via internet kwamen we in contact met Jantine. Jantine zet zich al 25 jaar in om mensen te helpen in Indonesië. Stichting Steun voor Lombok heeft zij opgezet en samen met haar dove pleegzoon Holis reist ze heel wat af over Lombok (en omstreken) om projecten op te zetten waarbij ze mensen op weg helpt naar een beter bestaan. Vaak zijn het heel concrete dingen zoals het opnieuw opbouwen van huizen of het laten uitvoeren van een staaroperatie. Ook zet ze plastic recycling projecten op (o.a op Gili Gede) en leert ze mensen er op een duurzame manier mee om te gaan. ‘Wat kunnen we doen om te helpen?’ vroegen we haar. Na uitgebreid contact via mail en whatsapp wisten we met behulp van haar kennis en ervaring wat ons te doen stond en konden we aan de slag. 

Bas en Siep maakten een presentatie die ze voor alle klassen in de school mochten geven en vroegen alle kinderen 1 setje kleding te schenken aan een kind op Lombok. Van de Rehobothschool uit Loosdrecht kregen we 2 zakken vol knaloranje schoolshirts. Opticien van Gestel uit Hilversum gaf een zak vol ingezamelde brillen en SV Loosdrecht sponsorde voetbaltenues voor 2 teams met 2 nieuwe ballen. Zoveel hulp, wat geweldig! Bij GAD troffen we twee oude maar prima bruikbare koffers waar we alles in deden. Zo! Klaar voor vertrek!

  • Welkom in de kampong!

We zijn op Gili Gede, een eilandje vlak voor de zuid westkust van Lombok. Direct naast onze lodge ligt een van de vijf kampongs (dorpjes) die het eiland rijk is. Op het eiland is 1 voetbalteam dat elke dag traint in de ‘voetbalzaal’, lees: een betonnen vloer met een dak erboven. Ernaast staat de moskee te glimmen in de zon. Koeien lopen naast het voetbalveld én erover heen. Op de plek waar je de middenstip zou verwachten ligt een grote koeienvlaai. Het lijkt niemand iets te schelen. Zij komen hier om te trainen. 

  • Team Gili Gede
    Team Gili Gede

Als we aan komen lopen, Bas en Siep voorop in het tenue van de Loosdrechtse club, rennen de kinderen uit het dorp ons enthousiast tegemoet. Ze springen en roepen om ons heen. ‘Hello! How are you? What’s your name?’ Iedereen kent Jantine, ze knuffelen haar en bestoken haar met vragen. ‘Wie zijn die mensen uit Belanda? Wat komen ze hier doen?’ Jantine laat ze op de grond zitten met onze twee blonde mannen ertussen. De kinderen kijken ze met grote nieuwsgierige ogen aan. Jantine legt in vloeiend Bahasa Indonesia uit wie we zijn en wat Bas en Siep in Nederland hebben gedaan om ze te kunnen helpen. ‘Nee! Je maakt een grapje’ roept een jongetje. ‘Dat hebben ze toch niet echt gedaan?’ Ze geloven hun oren niet en zijn erg onder de indruk.

  • Onder de indruk van die blonde jongens uit Belanda
    Onder de indruk van die blonde jongens uit Belanda

Bas en Siep delen de tenues uit en HOP! voor we het weten is het hele team, Bas en Siep incluis, gehuld in de oranje-blauwe pakjes uit Loosdrecht. De keeper krijgt de bal wat het startsein is voor een potje Indonesisch voetbal. Ze zijn fanatiek en rennen met hun blote voetjes hard over het beton en over (soms dwars door) de koeienvlaai. Langs de kant juichen trotse ouders en dorpsleden terwijl wij met een brok in onze keel toekijken. De wedstrijd eindigt met een gelijkspel en een wel heel bijzondere teamfoto. Wat bijzonder om dit mee te mogen maken!

  • Een bijzonder voetbalteam
    Een bijzonder voetbalteam
  • Na 3 geweldige dagen op Gili Gede samen met Jantine en Holis door naar Lombok
    Na 3 geweldige dagen op Gili Gede samen met Jantine en Holis door naar Lombok

Ons project gaat verder op het ‘vasteland’ van Lombok. Het dorpje Pringgasela ligt aan de voet van vulkaan Rinjani in Oost-Lombok. De jonge rijstplantjes in het weerspiegelende water, felgroene terrassen en de Rinjani op de achtergrond maken een plaatje wat je bijna niet gelooft.

  • Rijstvelden bij Pringgasela
    Rijstvelden bij Pringgasela

Door de berg is hier genoeg water waardoor er veel landbouwvelden zijn. Erwin, goede vriend van Jantine, neemt ons mee wandelen door de rijstvelden en langs andere soorten gewas. We zien voor het eerst hoe cashewnoten groeien en leren het proces van het verbouwen van rijst. Jeroen vliegt met zijn drone over al dat groen. De kinderen uit de omgeving kijken er met verbazing naar.

  • Erwin leert Bas en Siep een tas te vlechten van palmbladeren
    Erwin leert Bas en Siep een tas te vlechten van palmbladeren

Na een heerlijke Sasak maaltijd gemaakt door Anna, de lieve vrouw van Erwin ontmoeten we de kinderen uit Pringgasela. Het lokale voetbalteam mogen we verrassen met de tenues. Erwin kent iedereen uit het dorp en zorgt ervoor dat de kinderkleding die we hebben meegebracht terecht komt bij hen die het het meeste nodig hebben. 

  • Dikke knuffels als dank
    Dikke knuffels als dank
  • Paparazzi
    Paparazzi
  • Hakiki Bungalows
    Hakiki Bungalows

Die nacht slapen we in Hakiki Bungalows in Tetebatu, letterlijk tussen de rijstvelden en onder de imposante vulkaan. Als de zon ondergaat klinkt vanuit het water waar de rijst in groeit een luid kikkerconcert. Wat een magische plek dit. 

  • Voor onze bungalow tussen de rijstvelden
    Voor onze bungalow tussen de rijstvelden
  • Met Jantine en Holis bij Hakiki in Tetebatu
    Met Jantine en Holis bij Hakiki in Tetebatu

Dinsdag, de laatste dag op pad met Jantine en Holis. We rijden terug naar de westkust. Onderweg kletst Jantine honderduit over haar leven hier en alles wat ze heeft gedaan en meegemaakt. Holis leert ons gebarentaal en eigenlijk kunnen we al best redelijk met hem communiceren. Het voelt alsof we ze al heel lang kennen. Na 2 uur rijden komen we aan in Senggigi wat inmiddels is uitgegroeid tot een drukke badplaats. Toen ik hier 20 jaar geleden was, stond een handjevol kleine hotels langs de kustweg. Nu staan er veel grotere exemplaren tussendoor met grote zwembaden en spa’s. Je moet ervan houden.

  • Kleding op maat voor de kinderen in Senggigi
    Kleding op maat voor de kinderen in Senggigi

Rij je een paar straten verder achter de kustweg dan kom je in de kampong. Senggigi was zwaar getroffen tijdens de aardbeving waarvan de schade hier nog duidelijk te zien is. Ingestorte huizen liggen als een hoopje puin langs de smalle onverharde straten. De wijk is arm en dat is te zien. Tussen dat alles staat Yayasan Tanah Bintang, de naschoolse opvang wat Jantine actief steunt. De opvang voor kinderen uit de kampong geeft ze een plek om samen te spelen en te leren. Belangrijk onderdeel is het plastic recycling project. Kinderen nemen plastic mee van huis en van de straat en maken er de mooiste creaties van. De portemonnees en tasjes die ze maken van snoep-, thee- en koffieverpakkingen verkopen ze aan toeristen. Van de opbrengsten kopen ze weer nieuw materiaal om mee te werken. 

  • Wow! Wat een mooi shirt!
    Wow! Wat een mooi shirt!
  • Naschoolse opvang in Senggigi
    Naschoolse opvang in Senggigi

Ni Loh en Tuti, leidsters van de groep, roepen alle kinderen bij elkaar en leggen ze uit wat we in Nederland met hulp van veel mensen hebben gedaan. Alle kinderen krijgen het Rehoboth schoolshirt en ook de leiding steken we in Hollands oranje. De kleding hebben we gelukkig thuis al op maat gesorteerd en per stuk in een plastic zakje gedaan. Er zit een kaartje bij met een foto van Bas en Siep en een groet in ons beste Indonesisch. We spreken met de kinderen af dat ze het plastic zakje kunnen gebruiken voor hun materialen en knutselwerken. Alle kinderen krijgen een kledingstuk in hun maat. Meisjes kijken vol trots naar hun prachtige nieuwe jurk en de jongens zijn blij met hun korte broek of t-shirt. De foto die we later maken spreekt boekdelen. Alle spullen komen hier absoluut goed terecht.

  • Blij met hun nieuwe kleren en schoolshirt
    Blij met hun nieuwe kleren en schoolshirt

Die avond nodigen we Jantine en Holis uit voor een afscheidsetentje op het strand van Senggigi. We hebben genoten van de bijzondere gesprekken met Jantine, de lessen in gebarentaal van Holis en de onvergetelijke ontmoetingen die we hebben gehad. We zijn onder de indruk van en hebben groot respect voor alles wat Jantine hier doet voor de mensen die haar hulp hard nodig hebben. We hebben gezien hoe vol passie en liefde ze alles doet, hoe geliefd ze hier is en hoe iedereen haar hulp enorm waardeert. We voelen ons bevoorrecht dat we dit van dichtbij hebben mogen meemaken.

Een korte video over ons bezoek aan de projecten op Lombok vind je hieronder.

Terimakasi Jantine dan Holis! En bedankt iedereen in Nederland die ons geholpen heeft. 

  • Rijstvelden bij Pringgasela, Gunung Rinjani op de achtergrond
    Rijstvelden bij Pringgasela, Gunung Rinjani op de achtergrond

NB. We blijven contact houden met Jantine om haar te helpen in het steunen van de projecten. Wil je haar helpen kijk dan op de website van Steun voor Lombok voor meer informatie of vraag het ons. 

  • Aan het werk in de velden
    Aan het werk in de velden

Woord van dank namens Jantine – Steun voor Lombok

Beste kinderen en hun ouders en de leerkrachten van de Rehobothschool in Loosdrecht.

Wat geweldig! Wat een aktie in Loosdrecht, helemaal te gek !! 
Wij hadden al kontakt gehad met Yvonne Wesselink en wisten dat er kleding deze kant op zou komen, maar dat dit zoveel en zulke mooie kleding zouden zijn hadden wij niet bedacht !!! Fantastisch dat Bas en Siep dit initiatief hebben genomen en dat zovelen aan hun verzoek gehoor hebben gegeven! Heel veel kinderen zijn enorm blij gemaakt !!

In Kerandangan / Senggigi in het westen hebben ze bij Stichting Tanah Bintang schoolshirts en kleding ontvangen. Dit is een naschoolse opvang voor kinderen van de lagere en middelbare school. Hier kunnen ze Engelse les en gitaarles krijgen en doen ze ook spel en creativiteit zoals oa het maken van dingen van plastic (recycle). De leiding verkoopt deze dingen weer om materialen te kunnen kopen. Via Google is de website van Yayasan Tanah Bintang te vinden voor belangstellenden.

Het was hartverwarmend om dit allemaal mee te mogen maken! Mede namens ieder die geholpen is heel hartelijk bedankt en vriendelijke groet,

Jantine Buijs.
Coming up next: Indonesië

Coming up next: Indonesië

By |
Terug

Op zoek naar draken en manta’s

Onze vlag staat dit jaar op de kaart van Indonesië! De geuren, klamme warmte, het lekkere eten, de mensen; op de een of andere manier voelt Azië voor ons altijd een beetje als thuiskomen. Hier alvast een voorproefje van wat we gaan doen. Voor de rest? komt hier mijn blog te staan!


We vliegen op Bali en gaan vanaf daar met de boot naar Gili Gede (op z’n Australisch uitgesproken als G’day). We hebben bewust gekozen voor deze ‘secret Gili’ in plaats van de bekendere en inmiddels door velen gebackpackte Gili’s (Trawangan, Meno, Air). Gili Gede is klein, puur en nog onontdekt en hopelijk blijft dat nog even zo. We slapen op de heuvel van Hula Hoop Bungalows.


This photo of Hula Hoop Bungalows on the Beach is courtesy of TripAdvisor

Na een paar dagen onthaasten (en duiken) gaan we naar het vasteland van Lombok en bezoeken we samen met Jantine van vrijwilligersorganisatie ‘Steun voor Lombok’ een aantal projecten om de bevolking blij te maken met spullen uit Nederland. Na de verschrikkelijke aardbeving op Lombok in 2018 zijn veel mensen dakloos geraakt. De bevolking is nog steeds bezig hun leven weer op te bouwen. We wilden graag iets doen en hebben in de afgelopen maanden met hulp van vrienden, familie, school en sportverenigingen spullen ingezameld. Daar lezen jullie later zeker meer over.

Na een paar dagen Lombok stappen we aan de oostkust op de boot en varen we in 4 dagen via Sumbawa en Komodo naar Flores (YES! bucketlist dingetje). We slapen op de boot, duimen al snorkelend voor scholen manta’s, gaan op de eilanden trails lopen en hopelijk Komodo-varanen spotten.

Aangekomen op Flores hobbelen we daar nog ruim een week rond waarna we terug vliegen naar Bali en als er genoeg tijd over is (hope so) Nusa Lembongan bezoeken voordat we weer naar huis gaan.

Het is een plan, geen vastgestelde reisroute. Op Gili Gede en de boottocht na staat alles lekker open (wij houden ervan).


Op de kaart hieronder zie je onze route, ongeveer dan 😉

Op de video een impressie van de boottocht met Wanua Adventures.

Terug