Na een zonnige dag fietsen we terug naar Buddy; ons huis op wielen. Eerder dit jaar werden we verliefd op deze 27 jaar oude camper en nu, in Corona tijd, geeft hij ons een aangenaam stukje vrijheid.

We zijn in Gelderland in Veluwezoom N.P; één van de 21 Nationale Parken die ons kleine landje rijk is. Internet vertelde me dat ‘Veluwezoom een eldorado is voor wandelaars, fietsers en ruiters’. Allemaal waar, maar wat ontbreekt in deze informatie, is dat na twee dagen fietsen je tong op je knieën hangt. Nu is heuveltje op fietsen sowieso niet mijn hobby, maar hier lijkt een stukje fietsen ineens op een duursport. Het voordeel van heuvels is echter dat je er soms ook vanaf gaat, wat dan (weliswaar kortstondig) met je haren in de wind voor een klein geluksmomentje zorgt.

Maar nu even niet! De volgende heuvel doemt op. We kruipen langs de steile bosweg langzaam omhoog als ik ineens iets in de berm iets zie bewegen. Een slang! Zomaar in ons eigen Nederland. Google en de gele rand om zijn nek vertellen me dat het een ringnekslang is. Dapper probeert hij de weg over te steken wat ons niet zo’n goed idee lijkt. Met twee stokken pakken we het diertje op en zetten we hem de weg over in het dichte bos. Als we weg fietsen zwaaien we hem na. ‘Pas op voor fietsers en roofvogels kleine vriend!’

Thuis zoek ik de foto’s op van slangen die we vonden tijdens onze reizen. Het zijn er best wat. Zo schrokken we ons wild van de python die naast het pad ineens opdoemde in het licht van mijn zaklamp. We waren in Cape Tribulation in het noorden van Australië (2011) en net 50 meter van onze camper vandaan toen we dit imposante dier ontdekten.

In Panama (2018) kroop een tiger rat snake hoog door de bomen van ons kamp. Het patroon op zijn schubben verklaart zijn naam alhoewel de Nederlandse variant (kippenslang) een stuk minder exotisch klinkt. Klein detail is dat de jungalow (boomhut) waar we sliepen geen ramen had. De klamboe hebben we die avond maar iets strakker onder het matras geschoven.

In 2016 vond een local in de grot van Bell Gorge, Australië een black headed python. Zonder te twijfelen pakte hij het dier op om het aan ons te laten zien. Vol vertrouwen in deze volgeling van Steve Irwin kropen de jongens in de grot om het dier goed te bekijken.

Slangen, ik hou ervan en vind het altijd bijzonder er een te zien. Mijn ervaring is dat je best wat geluk moet hebben om een slang te vinden. En vandaag op de Veluwe was onze Lucky Day!

Doe je mee met Travelz@Home?

Zet je reisfoto en een vergelijkbare foto van ons eigen Holland plus een korte beschrijving op Facebook of Instagram en tag mij via @travelznu. Mailen mag ook: yvonne@travelz.nu

Lente 2020. Ik lig in het gras. De zon schijnt op mijn gezicht en ik kijk over het water van de Tienhovense petgaten. Mijn fiets hangt lui tegen een boom. Het is stil, op de geluiden van de natuur na. De wind danst door het riet. Een gans met acht jongen kijkt wantrouwig achterom en zwemt snel van me weg. Ooievaars cirkelen hoog in de lucht en een zwaan probeert al klapperend op te stijgen van het ondiepe water. Het lijkt of er niets aan de hand is maar de wereld staat op zijn kop. Corona! Een paar maanden geleden kenden we alleen de vloeibare variant uit Mexico; een flesje bier met een schijfje citroen dat je het gevoel geeft op vakantie te zijn. Nu lijkt vakantie ineens heel ver weg. 

We blijven zoveel en ver mogelijk weg van andere mensen en de term ‘anderhalve meter’ is ineens de nieuwe standaard. Horeca en scholen zijn dicht en de minister president praat ons bij over Corona cijfers en nieuwe maatregelen. Bij ons thuis gaat gelukkig alles goed; iedereen is gezond en we werken aan ‘het nieuwe normaal’. De kinderen geven zichzelf (met een beetje hulp van ons) les en wij werken vanuit huis, bellen met collega’s en vergaderen online. Sporten doen we in de achtertuin met behulp van een app en met oma praten we door het raam van de schuifpui. Eigenlijk lukt het allemaal wel, geeft het op een rare manier ook een soort rust, ‘zien’ we elkaar weer en zorgt het voor een stukje verbinding. 

Ik zit alleen met een klein dilemma. De afgelopen weken heb ik een raar gevoel ontwikkeld wat ik nooit eerder heb gehad. Iedereen die mij een beetje kent weet dat reizen in mijn bloed zit. Plannen maken, een nieuwe reisbestemming uitpluizen en dagdromen over het onontdekte in de wereld; ik kan me er volledig in verliezen. Het idee dat ik mijn rugzak kan pakken om te vertrekken naar waar ik wil, geeft me het gevoel van ultieme vrijheid. Natuurlijk kan ook ik met een vaste baan en twee schoolgaande kinderen niet zomaar ‘verdwijnen’ maar alleen al het gevoel dat, als ik het écht wil het een optie is, bezorgt me de reiskriebels. En dan ineens is daar Corona. Grenzen op slot, bijna geen vluchten vanaf Schiphol en een dringend advies om thuis te blijven. We zitten vast, mogen alleen met een goede reden het land verlaten en op vakantie gaan is daar blijkbaar niet één van. Reizen is ineens geen optie meer. Gewoon niet, klaar, punt. Hoe dan? 

Vanzelfsprekend valt dit onder de categorie ‘luxe problemen’ en kan ik tig dingen bedenken die veel erger zijn. Heus! Maar dat gezegd hebbende, geef ik mijn ik-zit-thuis-en-kan-onmogelijk-op-reis-gevoel graag even ongegeneerd de ruimte. Nu heb ik de rare gewoonte alles een naam te willen geven. Zo heet onze vintage camper Buddy en onze kamerplant Wim. Dit onbestendige gevoel heb ik aldus gedoopt tot ‘cREIStrofobie’. Waarschijnlijk zullen veel mensen dit niet herkennen laat staan begrijpen. Geeft niks, maar misschien wil Wikipedia mijn nieuw verzonnen woord wel adopteren met als omschrijving: ‘de fobie of angst om niet op reis te kunnen’. Of het echt bestaat of niet? Feit is; ik heb het en voorlopig zal ik ermee moeten dealen.  

En daar lig ik dus, in het gras aan het water. Ik droom weg bij gedachten aan tropische oorden. Ik denk aan die onvergetelijke dagen op San Blas, Panama; een stipje in de oceaan dat bewoond is door een handvol leden van de Guna Yala stam. Ik reis terug naar die nachten in de outback van Australië, slapend in een tentje op het dak van onze 4×4. Een plons in het water doet me opschrikken. Voor me landt een witte zwaan in het water. In een flits zie ik mijn o zo vertrouwde Hollandse omgeving door een reisbril. Met een beetje fantasie verandert de voorbij peddelende zwaan in een ‘black necked stork’ en de nijlganzen verderop in ‘magpie goose’. Die ‘saltie’ krokodil verzin ik er voor het gemak even bij. Ik waan me in Kakadu National Park, Northern Australia. Mijn camera legt het vast en een nieuwe uitdaging is geboren.

Mijn nieuwe hobby krijgt natuurlijk een naam: Travelz@Home. Thuis ga ik snel op zoek naar de enigszins vergelijkbare foto die ik 4 jaar geleden maakte in Australië. De dagen erna kijk ik om me heen naar soortgelijke plekken ten opzichte van de plaatjes die ik ooit maakte tijdens een van mijn reizen. Het zijn er genoeg want gelukkig wonen we in een prachtig land, is het lente én schijnt de zon. Ik vermaak me nog wel even.

Succes iedereen in deze rare tijd. Blijf gezond, gelukkig en hou vol. 

Doe je mee met Travelz@Home?

Zet je reisfoto en een vergelijkbare foto van ons eigen Holland plus een korte beschrijving op Facebook of Instagram en tag mij via @travelznu. Mailen mag ook: yvonne@travelz.nu