Al eens geprobeerd? De begroeting met je elleboog. Hoe klunzig en ongemakkelijk?! Ik denk terug aan verre oorden, toen corona nog gewoon een biertje was en we ongestoord mochten reizen. Hoe de kinderen in Brazilië ons begroetten met hun tromgeroffel en de mensen in Indonesië met een lieve glimlach. Ik stel voor dat we daar een stukje van naar Nederland halen. Voor wat vrolijkheid en om nog meer ongemakkelijke elleboog-situaties te voorkomen.
“Hello, I am Yvonne”. Onhandig sta ik op kantoor tegenover onze Deense leverancier. We hebben bijna dagelijks contact per mail of telefoon en vandaag ontmoeten we elkaar voor het eerst. In een onhandige poging elkaar te begroeten duw ik mijn elleboog naar voren. Hoe klungelig en weinig charmant. Heb je trouwens wel eens twee bovenarmen opgemeten? Het zal geen verrassing zijn dat dit geen anderhalve meter is. Nog niet te spreken over het feit dat het juist de elleboog is waarin we onze neus stoppen als we moeten niezen. Genoeg redenen om deze klunzige begroeting uit ons leven te bannen.
Mijn gedachten gaan terug naar verre oorden. Naar Java, Indonesië, 2012. We hebben het voorrecht een paar nachten te mogen logeren bij een Indonesische familie in een huisje van klei, geen stroom of stromend water, wel geiten die door de slaapkamer lopen. Als we na een uitdagende tocht over hobbelige bergwegen aankomen, worden we door het halve dorp ontvangen. Geen handen maar spullen krijgen we toegestoken; een teil met water, vers opgehaald uit de waterput om ons mee te kunnen wassen, een tas met groenten uit de moestuin van de buurvrouw en de driftig kakelende haan van de familie die ze vanavond met alle liefde voor ons willen bereiden.
Mijn gedachten gaan verder naar de straten van Bahia de Santiago, Brazilië, waar we begroet worden door een groep schoolkinderen met trommels voor hun buik. Met het Zuid-Amerikaanse ritme waarmee ze geboren zijn geven ze ons een welkom wat je kippenvel bezorgt. Ze lachen vriendelijk en lopen al trommelend door naar het volgende plein.
De stam die we bezoeken in Kenia horen we al zingen als we in de verte aan komen lopen. Met hun krachtige stemmen produceren ze sterke geluiden en klanken. De mannen, gehuld in rode kleden springen minstens een meter kaarsrecht omhoog ter demonstratie van hun kracht en uithoudingsvermogen. De vrouwen, versierd met kleurrijke kralen schenken ons de mooiste glimlach. Een warm welkom en bijzondere begroeting.
Vorig jaar hadden we het voorrecht terug te mogen zijn in Indonesië. Dit keer op Lombok en de kleine Sunda eilanden. De mensen daar, veelal moslims, begroeten ons op traditionele wijze door met de handen tegen elkaar gevouwen een lichte buiging te maken en ons hun liefste glimlach te schenken. Kinderen pakken onze hand en brengen deze naar hun voorhoofd als begroeting en teken van respect.
Mooie manieren om iemand welkom te heten. Zitten wij hier opgescheept met die klunzige ellebogen. Mensen! Laten we, om nog meer gênante momenten te voorkomen dit gewoon nooit meer doen en een voorbeeld nemen aan die lieve Indonesische mensen. Voortaan vouw ik mijn handen samen, buig ik licht en geef ik je mijn liefste glimlach. Halen we tegelijkertijd een stukje vakantiegevoel naar Nederland in deze kille tijden.
Na een heerlijke nacht in ons wijnvat verlaten we de Golden Circle en reizen we verder langs de zuidkust. We kiezen ervoor deze dag een flink stuk te rijden van Selfoss naar Skaftafell (270km) en een aantal plekken die we onderweg tegenkomen te bewaren voor de terugreis.
Seljalandsfoss; achter de waterval
Selfoss > Seljalandsfoss (65km)
Daar gaan we, oostwaarts op ‘de 1’. Het landschap is uitgestrekt als ineens aan de linkerkant een enorme waterval opdoemt. Ergens vreemd want de omgeving is over het algemeen vrij vlak. De berg waar het water vanaf stort staat loodrecht op het groen. Links ernaast stromen nog wat kleinere varianten. Via een glibberig pad lopen we langs en even later zelfs achter de waterval. De enorme kracht van het water blaast de druppels alle kanten op. Onze regenjassen zijn geen overbodige luxe.
Seljalandsfoss
Achter de waterval
Iets verderop, verscholen achter een smalle opening van de rots, ligt Gljúfráfoss. Een grote kei bungelt, zo lijkt het, losjes tussen de rotsspleet. Laat die nog maar even blijven hangen. Na enig klim- en klauterwerk en met het risico op natte voeten staan we in de kloof. De smalle opening schijnt als een spotlight op ons neer terwijl het water onverminderd door blijft stromen. Zou het ooit stoppen?
Ondersteboven van de schoonheid van Gljúfráfoss
Eldhraun; lavavelden met fluweelzacht mos
Seljalandsfoss > Eldhraun (125km)
We slaan Vik en Skogafoss (vooralsnog) over en steken Mýrdassandur outwash plain over. Deze enorme uitloper is gevormd door gletsjerwater van Mýrdalsjökull en overstromingen veroorzaakt door de Katla vulkaan. Er groeit praktisch niets. Bomen kunnen niet wortelen en planten die een dappere poging doen worden onherroepelijk weggespoeld door grote hoeveelheden smeltwater.
Mýrdassandur outwash plain
Het landschap om ons heen lijkt van een andere planeet. Enorme velden met ronde bollen zover je kijkt, zijn bedekt met een groen laagje fluweel. Het ziet er buitenaards uit. We parkeren de auto en lopen een stukje door het groene veld. Het lavaveld is ontstaan door een vulkaanuitbarsting van vulkaan Laka in 1783. De uitbarsting, die hele dorpen over een afstand van 60 kilometer heeft verzwolgen was de grootste natuurramp ooit. Een oppervlakte van 565 vierkante kilometer werd met een metersdikke laag lava bedekt. De indirecte gevolgen waren rampzalig. Mens en dier stierven uit door het vrijgekomen zwavelzuur en voedseltekorten. De uitbarsting had ook voor veel andere landen grote gevolgen. De gifwolk die richting Europa waaide zorgde in Groot-Brittannië voor duizenden doden. De temperatuur daalde wereldwijd met 1 graad en door de zure regen mislukte de oogsten in Europa. Door een zwakkere moesson in Afrika en India daalde de waterstand in de Nijl met hongersnood tot gevolg. Volgens een schatting werden wereldwijd 2 miljoen mensen slachtoffer van de Laki.
Eldhraun; mos als zachte deken op het gestolde lava
Met dat verhaal in ons hoofd lopen we over het gestolde lava. Het mos deint zacht onder onze voeten. Je kan je niet voorstellen hoe het toen moet zijn geweest. Het huidige landschap ziet er even bizar als vredig uit. Het fijne sierlijke mos heeft de brute geschiedenis letterlijk verzacht en bedekt onder een mooie groene deken.
Imposante weidsheid langs de ringweg
Pjadrurfoss; aan water geen gebrek
Eldhraun > Pjadrurfoss (30km)
We rijden verder richting het oosten. Langs loodrechte wanden aan de linkerkant van de weg stromen overal watervallen, de ene is nog mooier dan de andere. Soms zien we er wel 10 op een rij. We passeren Foss á Sidu die neerstort op een grote rots en, gezien de huizen eromheen, een klein dorpje lijkt te voorzien van meer dan genoeg water.
Foss á Sidu; een waterval voorziet een klein dorpje van voldoende water
Iets verderop stoppen we bij Pjadrurfoss; de wild stromende beek vindt zijn weg tussen de met mos beklede lavarotsen. De achtergrond wordt gesierd door een pittoreske boerderij. Wat een plek om te wonen.
Pjadrurfoss
Skaftafell; aan de voet van de gletsjer
Pjadrurfoss > Skaftafell (55km)
In de verte doemen grote ijsmassa’s op. We zijn overduidelijk aanbeland in gletsjergebied. Lange tijd was dit deel van IJsland slecht bereikbaar. De vele gletsjers in dit gebied spoelen smeltwater richting zee waardoor het onmogelijk was hier te komen. Reizen vanaf hier kon alleen tegen de klok in het hele eiland rond. Pas sinds 1974 de ringweg werd afgerond kon men langs de zuidkust richting Reykjavik.
Ijslandse luchten
De eerste ijsmassa's doemen op in de verte
Een verwoeste brug gemaakt tot kunstwerk met de gletsjers als achtegronddecor
We stoppen bij een ijzeren gevaarte gesierd door graffiti. Het blijkt een stuk van de brug die verwoest is door een overstroming. Streetart heeft het stuk oud ijzer gemaakt tot een heus kunstwerk. De gletsjers van Vatnajökull fungeren als achtergronddecor.
Svartifoss; zwarte waterval in Skaftafell National Park
Skaftafell > Svartifoss (6km)
We zijn er; Skatafell National Park. De herfst kleurt het park oranje, paars en bruin in alle tinten. De trail die we lopen is met 2 kilometer een korte variant. Wat je niet ziet vanaf het pad is de grootsheid van het gebied. Skaftafell is onderdeel van het Vatnajökull National Park waaronder ook de gelijknamige gletsjer en het gletsjermeer van Jökulsárlón. Met de drone als onze ogen vliegen we over het park. Al snel zien we het ijs. Zo ver weg was het dus niet. De gletsjer duwt zichzelf in een meer gevuld met ijsschotsen. De bergen ernaast lijken naast deze reus slechts op heuveltjes.
De uitlopers van Vatnajökull vanuit de lucht
Terug op vaste bodem lopen we verder de berg op richting Svartifoss. Haar bijnaam, de zwarte waterval, dankt ze aan de zwarte basaltzuilen. De lange hexagonale zuilen zijn lang geleden gevormd door langzaam afkoelend en krimpend magma en afgebroken door grote massa’s water. Met een beetje verbeelding lijkt de wand op een enorm kerkorgel die tegen een bergwand is gebouwd. We drinken een biertje op de heuvel als de zon bijna ondergaat. De zuilen glimmen in in avondlicht. Het water stroomt onverminderd door.
De basaltzuilen lijken op een kerkorgel die tegen een bergwand is gebouwd
Svartifoss; de zwarte waterval
Wandelpaden genoeg in Skaftafell National Park
Herfstkleuren in het avondlicht
Skaftafell; slapen aan de voet van de gletsjer
Overnachting in Hotel Skaftafell
Vanuit onze kamer zien we de uitlopers van de gletsjer. De lucht is helder vannacht, honderden sterren verlichten de hemel. Zouden we nu toch nog getrakteerd worden op het Noorderlicht? Het hotel heeft een Aurora-wekservice waarvan we graag gebruik maken. We kunnen dus met een gerust hart in slaap vallen. Helaas heeft de zonnewind, veroorzaker van dit natuurwonder, vannacht andere plannen. Reden te meer om nog eens terug te komen.
