Down under in Australië

Australië | South West Rocks |

– Jaws, Nemo en blauwe flippers –

We zakken langzaam de donkere diepte in. Mijn duikhorloge geeft 24 meter aan als gids Peter naar een opening in de rots, formaat keukenraam, wijst. Het water is koud, het zicht minimaal en de stroming tegen gevaarlijk aan. Daar binnen moet het gebeuren. De twijfel slaat toe. Toch wil ik dit al zo lang. Steven Spielbergs Jaws komt snoeihart in mijn geheugen binnen. Duiken met haaien in een grot. Waarom?

De drie maanden durende roadtrip langs de oostkust van Australië is even rustgevend als indrukwekkend. Cairns, startpunt van de reis, straalt de sfeer uit die je in Australië verwacht. Vriendelijke mensen zitten op een bankje in de zon met zicht op de oceaan. Kinderen rennen op blote voeten door speeltuinen met watersproeiende plastic beesten. In het gras staan koelboxen, gevuld met worstjes. Klaar om geroosterd te worden op de aanwezige barbecues in het park. No worries is het motto.

Rij je een paar honderd kilometer landinwaarts, dan ontvouwt zich een heel ander beeld. Was er aan de drukke kust nog geen kangoeroe te bekennen, is het hier goed opletten dat wally niet op je motorkap belandt. Het landschap verandert van droge steppen naar hoogvlaktes met koele meren, en van kloven naar gebergtes met puur graniet. Wat overheerst is de weidsheid van een land, groter dan heel Europa bij elkaar.

• 

• 

Tijdens een van de warme avonden bij het kampvuur lees ik een folder over ‘diving with sharks through Fish Rock Island’. Through? Duiken door een eiland? Een tekening verklaart de titel en schetst een doorsnee van de rotspunt. Op 24 meter diepte is het startpunt van Fish Rock Cave, een smalle tunnel die je door een gangenstelsel naar de andere kant van het eiland voert. De uitgang (op 12 meter onder de zeespiegel) is breder en, door de sterke stroming, een visrijke spot. Een plek die garant staat voor patrouillerende zandtijgerhaaien op zoek naar een lekker hapje. ‘Een unieke kans om haaien te spotten!’ aldus de folder. Op naar de vissenrots!

De no worries modus van de afgelopen weken vertoont al bij het zien van mijn duikgenoten de eerste scheuren. Breedgeschouderde zeebonken, van kruin tot teen gehuld in zwart neopreen, tillen hun duikfles in de boot alsof het een literfles Cola Light is. Als enige dame in het gezelschap voel ik me op z’n zachts gezegd nerveus. Na een bumpy boottocht komt de duikspot in zicht.

• 

• 

De naam gaf het al aan: meer dan een grote rots die boven water uitsteekt is het niet. De briefing van Peter laat al evenmin iets aan de verbeelding over:

‘Zwem nooit verder dan 3 meter bij je buddy vandaan. Or you will get lost! Eenmaal bij de uitgang van de tunnel, blijf je strak tegen de linkerkant van de rotswand. De rest? Dat is het territorium van de haaien. En hou je vast aan die rotswand, want anders; you’re gone with the current’.

En zo bevind ik me dus niet veel later in de donkere diepte. Via de deuropening slurpt Fish Rock Island ons naar binnen. Door smalle gangen, soms loodrecht omhoog, koersen we onszelf door het eiland. Mijn zaklamp verblindt een wobbagong; een ongevaarlijke haaiensoort die de vrije vertaling van zijn naam (harige baard) eer aan doet. In het licht van onze lampen glinsteren links en rechts scholen vissen en ergens in de hoek doet een kleine rifhaai een dutje. Het troebele water en de duisternis geven je het gevoel in een thriller te zijn beland. Gespannen hou ik mijn buddy in het vizier. Bij gebrek aan gezichtsherkenning onder deze omstandigheden, sla ik het beeld van zijn blauwe flippers in mijn brein op.

In de verte perst de zon haar stralen door het uiteinde van de tunnel. We zijn er! Daar moet het spektakel zijn. Verlicht felblauw water geeft de richting aan. Bij de uitgang is de stroming enorm. De woorden van Peter borrelen omhoog. Ik grijp me vlug vast aan de linkerkant van de rots en kijk om me heen. De belofte in folder komt tot leven. Tientallen haaien schuiven langs me heen, de een nog groter dan de ander. Kenmerk van de grey nurse shark, alias zandtijgerhaai, is de imponerende rij rafelige tanden. De ontmoeting is even spannend als bijzonder, doordat de populatie van deze bedreigde diersoort sterk is afgenomen. Schuin boven me schuift een exemplaar van zeker drie meter achteloos voorbij. Op slechts een paar meter afstand voel je je als Nemo bij de afgrond in open zee. De 3-dimensionale werkelijkheid maakt de film compleet. Met aan één hand de rots en in de andere een camera bevind ik me in een wereld waar tijd niet meer bestaat.

In een glimp zie ik iets blauws achter een rots verdwijnen. Om mij heen, naast de haaien: niemand meer. Ik snel me achter de eigenaar van de blauwe flippers aan en voeg me bij de rest. Na een tik op mijn schouder kijkt een paar ogen mij vragend aan. Gebaren vertellen me dat ik me bij een andere groep duikers heb aangesloten…

Terug in de duikschool, een biertje in de hand, komen de verhalen. Over de stroming, de duisternis, de haaien en hun tanden. En die Dutchie, die tussen al die haaien de weg kwijt raakte.  

---

---