Panama | Bocas del Toro | Isla Bastimentos

– kaaimannen, luiaards en felle kikkers –

We reizen door het nog relatief onontdekte Panama en stranden in een jungalow op eiland Bastimentos; een huis op palen in de dichte jungle. Geen muren, wel uitzicht. 

Ik twijfel of ik wakker ben of dat ik droom. Het klinkt alsof iemand naast ons bed de douche heeft aangezet op standje waterval. Ik kijk door mijn klamboe naar buiten: jungle gevuld met grote dikke druppels. Groene bladeren, zo groot als parasols buigen door de massa water die uit de lucht komt. Vreemde geluiden vullen de kamer. Getjirp, gekwetter en een krakend geluid. We liggen onder een klamboe op de bovenste verdieping van onze jungalow. De naam zelf zegt genoeg. Zoef! Een vleermuis scheert vlak langs het bed. Had ik al verteld dat onze kamer open is?

Na een vlucht vanuit Panama City zijn we de dag ervoor geland op Isla Colon, hoofdeiland van eilandengroep Bocas del Toro. Een korte wandeling van de kleine landingsstrip naar de haven laat zien dat hier met name backpackers stranden die zin hebben in een feestje. Hostels en bars vullen de kleurrijke straten van dit stukje Cariben. De sfeer is relaxt, de nachten zijn lang en mogelijkheden eindeloos. Wij houden het voor gezien en springen in een bootje naar buureiland Bastimentos. 

• 

• 

Kaaimannen, luiaards & felle kikkers

De schipper kent de weg en zigzagt bedreven door het ondiepe water tussen het rif en de mangrove door. ‘Laat maar weten als je weer terug wilt’ roept hij al zwaaiend als hij ons achterlaat op de steiger. Na amper een kwartier varen waan je je in een andere wereld. Stilte, vogelgeluiden, in de verte een kano en in de baai een familie tuimelaars! Palmar Dock is niets meer dan een vlonder in de mangrove van zuidelijk Bastimentos. Dwars door de wildernis loop je in tien minuten naar de noordkust. Halverwege is een zoetwaterlagune waar een bordje het zowel nuttige als logische advies geeft de aanwezige kaaimannen niet te aaien. Het pad gaat verder met als eindbestemming Playa Rana Roja. Het strand is vernoemd naar de aardbeirode pijlgifkikker die zich thuis voelt in dit vochtige klimaat en met wat geduld en gedegen speurwerk te vinden is. Plots opent het bladerdak zich voor Red Frog Beach; wit poederzand, palmbomen tot aan de zee en jungle in de achtertuin. 

• 

• 

• 

• 

Palmar Beach Lodge is een Eco-resort met tenten, een paar huisjes en 1 jungalow. De sfeer is relaxt, de tropische cocktails en maaltijden van het op het strand gelegen restaurant zijn de allerlekkerste. De palmbomen bieden houvast aan hangmatten en een slackline voor de acrobaten onder ons. Vogels vliegen al kwetterend voorbij, een gifkikker huppelt tussen de vochtige bladeren door en in de boom kruipt een rattenslang. Veel dichterbij de natuur kan je niet komen. 

‘Over het strand en door de rimboe ben je er in een uurtje. Neem maar geen lunch mee, er is een prima restaurant’ aldus de behulpzame receptionist. Bestemming van vandaag is Polo Beach, een baai waar het mooi snorkelen is. De route over het strand is een beleving op zich. Mangrovebossen staan met hun wortels zo ver in zee dat het kiezen is tussen klimmen of zwemmen om verder te komen. Het is dé perfecte mix voor ons:  dichte jungle en strand. Bas en Siep klimmen en klauteren, nemen tussendoor een duik en gaan op zoek naar luiaards en gifkikkers.

Iets verderop, tussen dichte begroeiing loopt een paadje. “Kom jongens, daar moeten we doorheen!”. Opeens, vanuit het niets verschijnt op ooghoogte een luiaard, hangend aan een palmblad, een welwillend model voor onze camera. Zo dichtbij dat we de algen op zijn vacht haarscherp kunnen zien. Hij is op weg naar boven na zijn wekelijkse toiletbezoek onderaan de boom. Traag klimt hij met zijn scherpe tenen omhoog om daar, als een bolletje wol, in een diepe slaap te vallen.

Healthy food van vriend Polo

‘Dónde es Playa Polo?’ vraag ik in mijn beste Spaans aan de eerste local die we tegenkomen na dik een uur lopen. De man lacht breeduit en zegt: ‘Me llamo Polo y aquí es Playa Polo’. Op mijn vraag of hij weet waar het restaurant is, wijst hij naar zijn hut en zegt opnieuw: ‘Hier!’. Op een open vuur pruttelt een pot. ‘Triggerfish with coconut rice, please help yourself!’. Na enig aarzelen scheppen we een paar bordjes vol. Het mengsel smaakt verrukkelijk. Met een enorme machete ragt de oude man in twee klappen een kokosnoot open. ‘Here, drink! It’s healthy’ zegt hij tegen de kinderen. Polo woont al 56 jaar in dit rieten huisje. Het strand is naar hem vernoemd, of is het andersom? Hij ontvangt toeristen, helpt ze aan overheerlijk voedsel en maakt graag een praatje. Met een goed gevulde maag zwaaien we deze bijzondere man gedag. De receptionist heeft niets teveel gezegd. Hier zit een prima restaurant. 

Na een paar onvergetelijke dagen en nachten bij Palmar Beach Lodge verhuizen we per taxiboot naar het hoofdstadje van Bastimentos. Eerder die week ontmoetten we Michel en Ginette, een Frans-Canadees stel dat hier al een paar jaar woont en de eco-friendly duikschool Scuba 6 Eco Diving heeft opgezet. Op wat palen huist de in elkaar getimmerde duikschool annex B&B, direct naast de haven van Bastimentos Town. Hond Lucky struint al kwispelend over de steigers achter Bas en Siep aan heeft de harten van de jongens gestolen. Voor het broodnodige contrast verruilen onze luxe resort voor een kamer op palen bij de duikschool. 

Soms ontmoet je mensen die zo mooi kunnen vertellen dat je alleen nog maar kan luisteren. Ginette is daar het levende voorbeeld van. Als zeebioloog weet ze alles over de oceaan en het onderwaterleven. Ze vertelt honderduit. Nadat we alle spullen hebben ingeladen varen we richting buureiland Isla Solarte. Bas is thuis bezig zijn duikbrevet te halen en mag voor het eerst mee naar 12 meter diepte. Het koraal en de tropische vissen zijn wel even andere koek dan de waterplanten en snoekbaars in de Vinkeveense plassen. Siep probeert met zijn 8 jaar voor eerst wat het is om met perslucht te duiken. Op 1 meter diepte is voor hem de ervaring al net zo bijzonder. Voor ons, ervaren duikers, is het kunnen duiken met je kinderen goud waard. 

Die nacht scheurt de hemel open. Donder en bliksem doen onze op palen gebouwde kamer schudden. Een geschrokken Lucky krabt in paniek aan de deur en krijgt het met zijn angstige ogen voor elkaar de rest van de nacht tussen de jongens in te slapen. De volgende ochtend worden we wakker van het geronk van de boten die af en aan varen in de naastgelegen haven.  

• 

• 

• 

• 

Zondags komt het slaperige hoofdstadje tot leven. Eilandbewoners maken muziek op het havenplein waar de geur van geroosterde maiskolf overheerst. In de smalle straatjes, vrij van verkeer, spelen kinderen met waterpistolen. Ze spreken gwadi-gwadi, een mix van Jamaicaans Engels, Spaans en een vleugje Guaymí; de taal van de lokale bevolking Ngöbe-Buglé.

Een groepje kinderen zeult een volle krat met lange platte bonen. ‘Twenty five cents! Es tama-tama’ zegt Daisy. De bonen zijn gevuld met witte plakkerige vruchten die heerlijk zacht en zoet smaken. Voor 2 dollar kopen we een voorraadje voor onderweg. Vandaag zwaaien we Isla Bastimentos, Ginette, Michel en Lucky gedag en reizen we verder, terug naar het vasteland de bergen in. 

• 

• 

• 

---

---

---