Griekenland | Lefkas, Kefalonia, Ithaka |

– In de voetsporen van Odysseus –

Het fijne van eilandhoppen? Dat op elk volgend eiland je reis een beetje opnieuw begint. Odysseus had als eindbestemming Ithaka, wij ook! We reizen in zijn voetsporen, maar dan wel met een auto. 

‘Daar zijn jullie, welkom’, zegt Lida hartelijk. De Nederlandse Lida en haar Griekse liefde Spiros wonen aan de rand van Kalamitsi op Lefkas. Voor hun huis ligt een moestuin, ernaast twee appartementen met verbluffend uitzicht over dorp en zee. ‘Wat zijn jullie plannen? Hoppen naar Ithaka? Dat is prachtig, Kefalonia trouwens ook. Kom dan vertel ik jullie eerst over de mooiste plekjes op Lefkas.’ Met een routekaart, volgekrast met informatie, en een wandelboek dat Lida zelf schreef, gaan we op pad.

• 

• 

• 

• 

• 

Pastelkleuren en vijftig tinten groen

Wat opvalt op Lefkas is groen. Veel groen! En pastel in alle kleuren. Bergen, bekleed met een deken van pijnbomen, olijfbomen en cipressen. Vijftig tinten groen, afgewisseld met roze, oranje en lichtblauw geverfde huizen.

We koersen langs de westkust, van noord naar zuid. Door rommelige dorpjes met een vintage sfeer, alsof het zo bedacht is. Zoef! Linksaf de bergen in. Ferme haarspeldbochten vormen lussen in het beboste massief. Ogen op de weg. Hier wil je geen brokken maken. De ikonostasies (heiligenhuisjes) langs de weg maken indruk. Ze herdenken de mensen die hier verongelukt zijn. In het dal ligt dorpje Eglouvi er slaperig bij. De blauwwitte kerktoren steekt eigenwijs af bij de pastelgekleurde huizen. We strijken neer op het dorpsplein. Het is er heerlijk koel, omsluierd door reusachtige bomen. Grieken praten, drinken frappé en spelen backgammon, zoals het hier hoort.

In bergdorpje Kolyvata wurmt onze Micra zich door de nauwe straten. Lopen is beter. We zien een grijze man zijn kleding wassen in een oude teil. Even gedag zeggen: ‘Kalimera.’ Geen reactie. ‘Kalimera!’ De man kijkt op en lacht zijn afwezige tanden bloot. ‘Hallo! Kom, ga zitten. Willen jullie wat drinken?’ Het typeert de Griekse gastvrijheid. Latchi is 96 en woont evenveel jaren in dit kleine scheefgetrokken huis. ‘Ik word 105! Echt, ik ben nog sterk hoor’, zegt hij trots. Zijn rug is in een bijna haakse hoek naar voren gebogen. In zijn moestuin groeit van alles. ‘Het weer is perfect: veel zon en natte winters’, verklaart hij. We praten, lachen en drinken bier met onze nieuwe vriend. Als we wegrijden zwaait Latchi ons uit. 105? Zeker weten, hij gaat dat halen.

Terug in ons appartement. Iets verderop ligt Agios Nikitas; zonder twijfel de meest knusse badplaats van het eiland. Zodra de avond valt floepen lichtjes aan. Terrassen in de smalle hoofdstraat stromen vol met gebronsde reizigers. Nieuwsgierige straatkatten kijken verlangend naar borden souvlaki, tzatziki en ander Grieks lekkers. De sfeer is gemoedelijk, bijna huiselijk.

Caribisch blauw in Griekenland

Een nieuwe dag. Even knipperen. We zijn niet in de Caribbean toch? De kustlijn heeft, volgens velen, een van de mooiste stranden van Europa en wordt bestempeld met clichés als spectaculair en paradijselijk. Je vraagt je af of het klopt. Het antwoord: ja! Geheim recept zijn de witte kalkstenen rotsen die de zee aquamarijn kleuren. Op Egremni Beach staan steile kliffen met hun benen rechtop in het witte zand. Een blik van bovenaf is wellicht het meest indrukwekkend. We sturen de drone de lucht in. Lang leve de huidige technologie.

Verder zuidwaarts kronkelt onze rode huurauto als een slang door het tijmgroene landschap. In de verte balanceert een witte vuurtoren gevaarlijk op het zuidelijkste punt van Lefkas. Kaap van de dame is vernoemd naar Sappho, die volgens de Griekse mythologie van de kaap moest springen omdat ze haar man bedrogen had. Wilde golven slaan hard tegen de scherpe rotsen onder ons. Kippenvel! Zou het echt waar zijn?

Hop! Naar Kefalonia

West Ferries slaat haar laadklep neer op de kade van Nidri. Als een puzzel, die maar op één manier in de doos past, schikt de bemanning de auto’s in het laadruim. Op naar eiland nummer twee. De haven van Fiskardo op Kefalonia oogt krap en chaotisch, duidelijk niet berekend op zoveel zomers geweld. Mensen met rollende koffers, auto’s en scooters krioelen door elkaar.

De grillige westkust is als een ansichtkaart. En net als je denkt dat het niet mooier wordt, ligt daar Assos. Griekse sfeer, Siciliaanse bouwstijl en een scheutje Madurodam; zo zou je klein en kneuterig Assos kunnen noemen. Huisjes in een bont kleurenpalet lijken op elkaar gestapeld op de smalle strook waarmee het schiereiland aan Kefalonia zit vastgeplakt.

• 

• 

• 

• 

Op naar de top, de hoogste van de Ionische eilanden. Berg Ainos (1628m) splitst het zuiden van Kefalonia in tweeën. Wie snel wil, rijdt eromheen. Wie mooi wil, neemt de tijd en verwondert zich over de stilte en het uitzicht. Het laatste stuk wandelen we naar boven. Het is helder, wat een geluk. Zakynthos, Lefkas en ‘kijk daar Ithaka!’ We komen eraan.

Odysseus, in vol ornaat

Homerus vertelt in zijn gedichten over de Koning van Ithaka: Odysseus, de held die de list van het paard van Troje bedacht. Pas jaren later keerde hij heelhuids terug naar vrouw en zoon. We zijn op Ithaka. Het is onmogelijk dit verhaal hier te missen. Van duikschool tot taverne, van restaurant tot bootverhuur, alles heet Odysseus. En de man zelf? Die kijkt op zijn sokkel trots uit over zee in het noordelijke plaatsje Stavros.

Stavros is tijdens de aardbeving van 1953, anders dan de meeste dorpen in deze regio, relatief ongeschonden uit de strijd gekomen. Traditionele huizen, opgebouwd met brokken steen en gekleurde houten luiken, staan nog fier overeind. Op Ithaka heerst nog rust. Zelfs nu, in het hoogseizoen, is het niet overspoeld met toeristen.

Onze laatste avond is voorbehouden aan hoofdstad Vathi. Zeiljachten liggen lepeltje-lepeltje in de haven, klaar voor de nacht. In een smalle steeg valt ons oog op de kleine vistaverne Poseidon. Vlak erachter staat een blozende Odysseus, in vol ornaat. ‘Alles is hier al vernoemd naar deze koning, dus kiezen wij voor de God van de zee’, moeten ze gedacht hebben. Het eten smaakt er in ieder geval naar: goddelijk!

Het kostte Odysseus tien jaar om terug te keren naar zijn Ithaka.

‘Als je de tocht aanvaardt naar Ithaka, wens dat de weg dan lang mag zijn, vol avonturen, vol ervaringen.’

Een heldere boodschap van dichter Kaváfis: het gaat om de reis, niet om het doel. En zo eindigt ook onze reis, vol avonturen, vol ervaringen. Odysseus kan trots op ons zijn.

---

---

• 

• 

•